De landelijke omgeving van Drongen wordt gekenmerkt door oude hoeves en kastelen, en overtuigde architect Matthias Hemelsoet van PLOEG architecten om een gebouw te ontwerpen volgens de typologie van de oude landbouwschuur. Een efficiënt doch doordacht ontwerp.
Om niet te vervallen in een karikaturale namaakarchitectuur, is het gebouw geconcipieerd als een hedendaags industriegebouw met een duidelijke, vormelijke verwijzing naar de traditionele schuur van een boerderij.
In overleg met de landschapsarchitect Niels Everaerd, werd het gebouw, met respect voor de oude boerderijconfiguraties, dwars ingepland op het bestaande boerenhuis.
De schuur is opgebouwd uit een staalskelet, terwijl de gevel is afgewerkt met massieve, prefab betonpanelen. Het dak bestaat uit zelfdragende stalen bardagepanelen. Dit materiaalgebruik had als bijkomend voordeel zeer prijsgunstig te zijn.
De poorten uit cederhout schuiven weg achter het betonnen gevelvlak en bieden zo toegang tot de schuur. Deze poorten geven naast een ontsluiting van het gebouw, ook een warme houten toets mee aan het gebouw.
Voor de natuurlijke verlichting is er gekozen om te werken met gecentraliseerde lichtvlakken. Zo is er de grote centrale lichtstraat die voor een enorme rijkdom aan licht zorgt in het atelier; anderzijds is de volledige noordelijke kopgevel voorzien van transparant polycarbonaat, waardoor de buitenkeuken de hele dag een constante en aangename belichting heeft.
In deze polycarbonaatgevel is er een groot schuifraam voorzien dat direct zicht geeft op de omgeving, met in het bijzonder de zwemvijver en het aanpalende kasteeldomein met zijn fantastische orangerie.
Door het feit dat er maar twee eigenlijke raamvlakken in het project voorkomen (waarvan er maar een klein percentage ook effectief transparant is) toont dit project aan, hoe enorm belangrijk de keuze is van de ramen voor het uiteindelijke beeld, de beleving en het functioneren van het gebouw.
Tekst: Fréderic Louis & Matthias Hemelsoet / Foto’s: Amaury Henderick
Wat men toch allemaal bedenkt om verder te knagen aan onze open landschappen…