Architectuur & fotografie: Wim Heylen
Ontwerp & uitvoering: 2014-2017
Het huisvestingsproject uit ’58 waarin deze woning is gelegen, wordt kenmerkt als een aaneenschakeling van identieke, gespiegelde rijwoningen. Vele bewoners bebouwden in de loop der jaren de open ruimte tussen de aanbouwen en de achterliggende weg met veranda’s en bijkomende achterbouwen. Dit ten nadele van een kwalitatieve buitenruimte en de relatie ervan met de respectievelijke binnenruimtes.
Om deze reden werden de veranda, de achterliggende aanbouw en de tuinberging van onderhavige rijwoning afgebroken. Het gebouw werd teruggebracht naar zijn originele staat: hierop werd het nieuwe volume geënt. Dit volume sluit aan op de hoofdbouw over de volledige breedte van het perceel maar werkt vervolgens naar de lijn van de oorspronkelijke achterbouw. Van hieruit opent het zich opnieuw naar achter toe.
Door deze compressie en decompressie van binnen- en buitenruimte, ontvouwt de woning zich naar de tuin. Er wordt met een vloeiende overgang letterlijk licht en groen in de woning gebracht, zonder hiervoor gebruik te hoeven maken van lichtkoepels of patio’s. Omwille van deze configuratie ontstaat tevens de mogelijkheid om de binnenruimte te oriënteren naar wens. Zo richt de eetruimte zich naar het westen om de avondzon te capteren. Het terras is een verderzetting van deze beweging: het sluit aan op de binnenvloer en vloeit over in een pad naar de achterliggende onverharde weg.
De bewoner wordt volledig onttrokken aan het typische gevoel van een rijwoning. De ontvouwde achter-/zijgevel biedt een nieuw, breed panorama. Het is geen rijwoning met tunnelzicht, maar één met verschillende ruimtes die toch open in verbinding staan, zowel onderling als met de buitenruimtes.
Bij de beleving is getracht de sfeer van de bestaande woning ten volle te bewaren. Er is dan ook de voorkeur gegeven aan een eerder chirurgische ingreep ten aanzien van een totale make-over. Keuken, eetkamer en badkamer waren het focuspunt van de renovatie, zodat de overige ruimtes nagenoeg ongewijzigd konden blijven.
Op het gelijkvloers gaat de nieuwe uitbreiding een symbiose aan met de bestaande woning. In plaats van een harde breuk te maken met het verleden, wordt er verwezen naar de aanwezige materialen en elementen. Zo werden de bakstenen van de afbraak gerecupereerd in de nieuwe aanbouw. Ze vormen met een doorlopende streklaag een bekroning op de betonstructuur die een verderzetting is van de bestaande achtergevel. De breuksteen van het terras en de keuken ademt onmiskenbaar de geest van ‘58.
In diezelfde zin bleef ook het plan van de bovenverdieping grotendeels bewaard. De badkamer kreeg een nieuwe, ruimere locatie. Deze ruimte wordt verder visueel vergroot door een evenwijdige plaatsing van spiegels die zorgen voor een oneindige repetitie van weerspiegelingen. Achter één van deze spiegels omarmt een binnenmuur het bad waardoor een geborgen doucheruimte ontstaat.
Tekst & foto’s: Wim Heylen